ผมได้ยินบทกวีนี้ครั้งแรก ในหนังเรื่องหนึ่งที...

ผมได้ยินบทกวีนี้ครั้งแรก ในหนังเรื่องหนึ่งที่เปลี่ยนชีวิตผม
“Deads Poets Society” มันเกี่ยวกับครูสอนกวี ที่เปลี่ยนชีวิตเด็กหนุ่ม โดยสอนให้พวกเขา เป็นตัวของตัวเองอย่างเต็มที่ ใช้ชีวิตเหมือนแต่ละวันเป็นวันสุดท้าย และ ที่สำคัญที่สุด คือ การเลือกเส้นทางชีวิตของพวกเขาเอง

กวีบทนี้พูดถึงผู้ชายคนหนึ่งที่เดินอยู่ในป่า แล้วเจอกับทางแยก เขาพูดขึ้นว่า “ฉันเสียใจที่ไม่สามารถเดินสองทางพร้อมๆกัน”และหญ้าสีเขียวเหล่านั้นได้ขอให้ใครสักคนเดินเข้าไปทางนั้นบ้าง

เขาจึงเลือกไปในทางที่มีหญ้าที่ยังเขียวที่ยังไม่มีคนเดินไป และนั่นคือ สิ่งที่ทำให้เขามีชีวิตที่แตกต่างออกไป

อย่าใช้ชีวิตของคุณ เพื่อความคาดหวังของคนอื่น
คุณจะไม่มีความสุข
วันหนึ่งที่เขาตายไป..
คุณจะต้องทนอยู่กับเส้นทางชีวิตที่คุณไม่ได้เลือกเพื่อตัวคุณเอง

ในบริบทสังคมที่ยังคงมีกรอบทางความเชื่อหลายแง่มุมให้หนุ่มสาวได้เข้าไปอยู่ในนั้น และปฏิบัติตาม..ผมขอแสดงทัศนะเพื่อทิ้งท้ายเรื่องนี้ว่า..

“จงเลือกเส้นทางที่เต็มไปด้วยเรื่องน่าค้นหาสำหรับคุณ แต่ถ้ามันไม่เคยมีอยู่..คุณก็สร้างเส้นทางนั้นขึ้นมาใหม่ แล้วทิ้งร่องรอยของคุณไว้ เพื่อเปิดทางให้คนที่สนใจอยากจะเดินมาทางเดียวกับคุณ”

ฌอน บูรณะหิรัญ

---